مـویـم که سـفـیـد فـدای سـرت حـسین            عـباس من فـدای عـلـی اکبرت حسین
گـفـتم به آب لب نـزنـد تا تو تـشـنـه‌ای            در آب بود فـکـر تو آب آورت حسین

گفتم سکینه جان، عمویت را حلال کن            شرمنده‌ام هنوز هم از دخـترت حسین
از چار نازنین پـسرم یک سپـر رسید            با کاروان غـمـزدۀ خـواهـرت حـسین
اینجا همه زگـریـه من گـریه می‌کـنـند            اما تو خنده شد به دو چشم ترت حسین
این گریه‌ها برای دو دست بریده نیست            گریم به دست بسته دو خواهرت حسین
تیر سه شـعـبه سـیـنـۀ تو آنچـنان درید            ماندم چه کرد با گلوی اصغرت حسین
عـباس آخـریـن نـفـسـش روی پای تو            تو زیر دست و پا نفـس آخرت حسین
از خواهرت شنـیـده‌ام ای شاه بی‌کـفن            مانده سه روز روی زمین پیکرت حسین
از خواهرت شنیده‌ام غارت شد از تنت            پیـراهن و عمامه و انگـشـترت حسین
زهــرا اگـر نـبـود بـگـریـد بـرای تـو            من گریه می‌کنم عوض مادرت حسین